IJslandse Hond

IJslandse Hond

Oorspronkelijk doel

Boerderijhond past op erf en vee.

Beknopte geschiedenis

Het IJslandse hondenras is meer dan 1000 jaar oud. Aan het einde van de 8e eeuw trokken de eerste Noorse Vikingen naar het toen vrijwel onbewoonde IJsland. Zij namen hun vee mee naar IJsland: schapen, paarden en hun honden. De Vikingen bezochten in die tijd ook Groenland en het is waarschijnlijk dat de Groenlandse Eskimohond zich vermengd heeft met de IJslandse hond. Er bestaat ook veel overeenkomst met de Noorse Buhund en de Siberische husky.
In de middeleeuwen ontstaan contacten met Engeland, waar veel honden naartoe vertrekken. In 1809 doet William Jackson Hooker verslag van zijn reis door IJsland: van elke huisdier op IJsland staat de hond op de eerste plaats. Hij bewaakt huis en erf, zorgt ervoor dat de paarden de voorraad hooi in de winter niet stelen en bewaakt en verzamelt de schapen in de bergen. Het is een apart type hond met nogal wat variatie, maar steeds een lange dikke roodbruine vacht, en een lange op de rug gekrulde staart.

Vroeger	Nu
Graaf van Bylandt 1904

Uiterlijk volgens rasstandaard (FCI-289)

Oorspronkelijk doel in relatie tot het uiterlijk

De IJslandse Herdershond is een Noordelijke hoedende spits, iets kleiner dan middelgroot, robuust, met rechtopstaande oren en een gekrulde staart. Van opzij gezien is de hond rechthoekig. Zijn uitdrukking is zacht, intelligent en blij. Een zelfverzekerde en levendige uitstraling is typisch voor het ras. Er zijn twee soorten vachten, kort en lang, in alle gevallen dicht en zeer weerbestendig. Er is een duidelijk verschil tussen de geslachten.

Deze herdershond van de arme bevolking op IJsland heeft een goede weerbestendige vacht nodig en een stevige bouw. Het is in alles een sobere maar echte werkhond.

Huidig uiterlijk

De moderne IJslandse hond wordt gekenmerkt door een verscheidenheid van typen binnen de grenzen van de rasstandaard. Dit is het gevolg van het beleid om de genetische diversiteit zo veel mogelijk te behouden.

Gedrag volgens rasstandaard	Oorspronkelijk doel in relatie met gedrag
De IJslandse Hond is een robuuste en behendige herdersspits die blaft. Dit maakt hem erg geschikt voor het hoeden en drijven van schapen en ander vee. De IJslandse Hond is van nature erg waaks en kondigt bezoekers aan met zijn stem zonder agressief te zijn. Het ras is vrolijk, vriendelijk, nieuwsgierig, speels en zelfverzekerd, en beschikt over een zachtaardig karakter.	Blaffen hoort bij het oorspronkelijke werk van de IJslandse Hond. Afgedwaalde schapen werden door geblaf terug bij de kudde gedreven. Roofvogels werden door geblaf verjaagd van de lammeren.

Huidig gedrag

De IJslandse hond is nog steeds een werkhond die graag met de baas samen actief bezig is. Hij is een fijne kameraad die meestal doet wat van hem gevraagd wordt, maar die ook een tikje eigenwijs kan zijn.

Gezondheid *1

De IJslandse hond is een gezond ras, maar zoals in ieder levend wezen komen er ziektes voor, de vereniging controleert de fokdieren op HD, PL en stelt ECVO onderzoek verplicht.

Overig / Aandachtspunten

—

Bron

• Fédération Cynologique Internationale (FCI)
• Raad van Beheer (RvB)
• Graaf van Bylandt
• Hondenwereld
• Rasvereniging
• Diverse kenners van het ras