Bloedhond

Bloedhond

Oorspronkelijk doel

Jacht op groot wild. De Bloedhond heeft een formidabele neus en een enorm uithoudingsvermogen, gecombineerd met een grote mate van zelfstandigheid. Hij eist dan ook veel en bij voorkeur vrije beweging. Ook gebruikt voor nazoek aangeschoten/ aangereden wild en opsporen van vermiste personen.

Beknopte geschiedenis

Het valt op dat er voor dit ras twee namen in gebruik zijn n.l. Sint Hubertushond (Chien de Sint Hubert) en Bloedhond. Het land van herkomst is België, maar Engeland heeft een grote rol gespeeld in de ontwikkeling van het ras.
De oorsprong van de Chien de St. Hubert ligt in België en Frankrijk. Vanaf ongeveer 900 werden Hubertushonden gefokt in het klooster bij Andage in de Belgische Ardennen. De honden werden verkocht of cadeau gedaan aan koningshuizen, adel en de hoge geestelijkheid.
De naamgever van de Hubertushond is de edelman Hubertus (655-727). Het verhaal gaat dat hij tijdens de jacht een visioen krijgt in de vorm van een lichtend kruis in het gewei van een hert. Een stem zegt hem naar de bisschop van Maastricht te gaan en monnik te worden. Uiteindelijk volgt hij de bisschop op en wordt hij later heilig verklaard. Zijn resten worden bijgezet in het klooster in de Ardennen. Vanaf die tijd worden het klooster en het type hond naar Hubertus genoemd.
De huidige Bloedhond gaat terug op twee stammen: de witte Talbots en de Sint Hubertushonden. Toen de Normandiërs o.l.v. Willem de Veroveraar in 1066 Engeland binnenvielen brachten ze honden mee; witte Talbots en zwarte en zwart/rode St Hubertushonden. In Engeland zijn deze types gekruist en is de Bloedhond ontstaan.

Vroeger	Nu
Ongeveer 1895	Foto: met toestemming eigenaar

Uiterlijk volgens rasstandaard (FCI-84)	Oorspronkelijk doel in relatie tot het uiterlijk
Groot, massief, krachtig en harmonisch. Imposant en adellijk. Sterk botwerk en veel substantie, maar komt nooit zwaar over. Hoofd en hals trekken de aandacht door hun overvloedige, soepel dunne huid en lange oren. Geen kenmerk mag zo overdreven zijn dat het de harmonie verstoort. Te zwaar en te massief is niet gewenst omdat de hond zijn functie dan niet kan uitvoeren.	Harmonisch gebouwd. Gangwerk veerkrachtig en vrij en meer grond beslaand dan enige andere jachthond waardoor hij gedurende een lange periode kan draven zonder vermoeidheid te vertonen. Lange hals om met de neus aan de grond te kunnen speuren. Overvloedige lippen en huid aan hoofd en hals om geuren vast te kunnen houden.

Huidig uiterlijk

Zoals in rasstandaard beschreven staat. Teveel huid aan hoofd, hals en op lichaam zijn minder gewenst.

Gedrag volgens rasstandaard	Oorspronkelijk doel in relatie met gedrag
Zacht, vriendelijk, kalm en sociaal. Zeer gehecht aan eigenaar. Tolerant naar kennelgenoten en andere huisdieren. Enigszins verlegen en eigenwijs. Net zo gevoelig voor complimenten als voor correcties. Nooit agressief. Diepe stem maar blaft zelden.	Moest in meute kunnen jagen en dus sociaal zijn. Daarnaast ging hij samen met zijn eigenaar op stap om een zweetspoor uit te werken of een vermist persoon op te sporen.

Huidig gedrag

Zie rasstandaard.

Gezondheid *1

Zoals bij ieder levend wezen komen er bij de hond ziektes voor. Aandacht voor oren en huidplooien i.v.m. huidirritatie. Aandacht voor de conditie van het oog. Het onderooglid mag iets uitzakken maar zonder overdrijving. Oog niet te diep of te puilend en met volledig zichtbare iris. Vrij van hinder van oogharen. Er komt ook maagtorsie voor. De rasvereniging verlangt HD en ED onderzoek.

Overig / Aandachtspunten

Een Bloedhond is een magnifieke, eeuwenoude, imposante jachthond die veel vrije beweging vraagt. Het is daarom geen hond voor iedereen. Je moet hem in staat stellen zijn geweldige neus te kunnen gebruiken. In binnen- en buitenland organiseren Bloedhondenverenigingen speurtrainingen en speurwedstrijden (clean boot).

Bron

• Fédération Cynologique Internationale (FCI)
• Rasvereniging
• Diverse kenners van het ras